A zaczęło się niewinnie – grupka ludzi chętnych na wyjazdy w góry, wymiana kilku maili, spotkanie, a parę dni później już ośmiosobowa ekipa gotowa do wyjazdu w Karkonosze. Trzy dni, dwa samochody, 400km w jedną stronę, 1600m npm i tona mocnych wrażeń – tak w skrócie opisać można weekendowy wypad w Sudety.
A zaczęło się w schronisku U Rumcajsa w Szklarskiej Porębie w piękny piątkowy wieczór. Tam oto zgromadziło się pięciu Włóczykijów z Krakowa oraz trzech z Jaworzna, by następnego dnia po udanej imprezie integracyjnej uderzyć w najwyższe pasmo górskie Sudetów. Planowane wczesne wyjście na szlak zostało unicestwione przez logistykę związaną z transportem jednego samochodu do Karpacza tak, byśmy po zejściu ze szlaku w niedzielę mogli łatwo dostać się spowrotem do Szklarskiej. Pozornie krótka odległość 30 km między Szklarską a Karpaczem mocno nas zmyliła, stąd na szlak wyruszyliśmy dopiero po godz. 11.
Jednak pogoda była wymarzona – wspaniałe słońce, błękitne niebo bez śladu chmurki i orzeźwiająca bryza! Pierwsze podejście do Hali Szrenickiej okazało się być dla niektórych wyzwaniem, szczególnie, że dla większości z nas wypad ten był rozpoczęciem sezonu. Jednak nie ma takich przeszkód, które w grupie nie da się pokonać i po krótkim odpoczynku znów znaleźliśmy się na szlaku, tym razem w kierunku Śnieżnych Kotłów – tu już w większości granią, więc nie tak stromo. Pogoda dopisywała, towarzystwo też, zdobywanie Karkonoszy było więc bajką. Choć, trzeba przyznać, dość długą bajką, gdyż do naszego celu dnia – schroniska Samotnia – dotarliśmy dopiero około godz. 21, czyli po ponad dziewięciu godzinach marszu.
Szczególnie ciekawy okazał się ostatni odcinek, gdzie wędrując z góry obserwowaliśmy dwa schroniska – Strzechę Akademicką i Samotnię zastanawiając się, które stanie się naszym schronieniem na noc. Wydawało się, że dojście do schroniska trwało wiecznie. Za to widoki jak z bajki, więc każdy krok się opłacał. Chwilami nawet wydawało się, że jesteśmy nie w Sudetach, lecz w Tatrach – wysokie ściany skalne, ogromne kotliny. Droga ze Strzechy do Samotni to ok. 30 min marszu stromą drogą w dół (wtedy jeszcze nie znaliśmy skrótu), ale w niesamowicie malowniczej leśnej scenerii. Gdy wreszcie dotarliśmy do schroniska, każdy marzył tylko o prysznicu i… piwie – co też natychmiast uczyniliśmy. Kolejne godziny upłynęły w błogiej atmosferze rozmów przy Wiśniówce a następnie snu – takiego jaki może być jedynie wynikiem całodziennej wędrówki po górach, czyli mocnego, zdrowego, pełnego, niedźwiedziego…
Niedziela jednak stawiała przed nami kolejne wyzwanie – a mianowicie zdobycie Śnieżki , najwyższego szczytu nie tylko Karkonoszy ale i Sudetów, co po wyczerpującym dniu oraz pobudce o 8 rano nagle nie wydawało się już takie łatwe. Gorąca herbata i coś na ząb szybko jednak dodały sił i 2 godziny później już byliśmy na szlaku w kierunku Śnieżki. A dziwna to była wędrówka – najpierw z Samotni spory kawałek po płytach betonowych przypominających kostkę brukową (swoją drogą ciekawe zjawisko), potem, już bliżej szczytu dość strome podejście po ośnieżonych, śliskich kamieniach. Otuchy nie dodawała pogoda, a szczególnie wiejący z niesamowitą siłą wiatr, a później również padający deszcz. Oj działo się!
Praktycznie przemoknięci, ale niesamowicie z siebie dumni dotarliśmy do schroniska na Śnieżce, by się dowiedzieć, że herbata kosztuje… 8 zł. Była to cena delikatnie mówiąc wygórowana – dziwnym jest fakt, że polskie schroniska górskie coraz mniej przypominają dawne schroniska PTTK nastawione na rozwój tustystyki, a coraz bardziej komercyjne restauracje i hotele. Tu jednak trzeba przyznać, że schronisko Samotnia do nich się nie zalicza – standard jest bardzo dobry, atmosfera miła, swojska i domowa, jedzenie przyzwoite, podobnie jak i ceny. Nie mówiąc już o magicznym położeniu w samym środku górskiej kotliny. Czyli są jeszcze wyjątki…
Przemoczone ubrania, pogoda za oknem i ceny nie nastrajały do długich posiadówek w schronisku na Śnieżce, toteż po ok. pół godziny byliśmy już w drodze do Karpacza. Miał być ambitny szlak czerwony, przez przeoczenie wyszedł kręty czarny, który szczególnie w niższych partiach też był ciekawy. Około godz. 14 byliśmy już w Karpaczu, skąd udaliśmy się po drugi samochód do Szklarskiej, a następnie w kierunku Krakowa. Tak zakończyła się pierwsza wyprawa, i mam na dzieję nie ostania w Karkonosze. No bo wciąż trzeba zobaczyć Śnieżkę w normalnych warunkach pogodowych! Miejmy nadzieję, że w tym samym doborowym towarzystwie!
On Travels 